Fluitend op de bank
Hij zat zelfs te fluiten op de bank … Op mijn verzoek heeft Guido (pseudoniem) alle ordners die beneden in de woonkamer stonden, naar de vide in zijn huis gebracht en toegevoegd aan de verzameling ordners die daar staat. Dan krijg je inzicht in het totale aantal. Als we de trap op lopen, begin ik te lachen. ‘Hoeveel ordners staan hier eigenlijk?’ We beginnen te tellen; een, twee, drie … tot we aan 160 ordners komen. De een voller dan de ander, in allerlei kleuren. ‘Tja’ zegt tie ‘dan zijn er best wel veel’.
De vide rondkijkend zie ik in de ene hoek een grote hoekbank staan, in andere hoek een eettafel met zes stoelen war je onmogelijk aan en op kunt zitten. Op de tafel en op de zittingen van de stoelen stapels papier. Guido heeft m’n komst goed voorbereid. Alleen hij kan de inhoud van de ordners beoordelen, hij weet immers wat hij in de toekomst nog nodig heeft van deze papieren. Hij nestelt zich in de ene hoek van de bank met een stapel ordners die amper gevuld zijn. Het doornemen gaat zo lekker snel. Aan zijn voeten een vuilniszak voor het papier dat hij weggooit.
Op de salontafel liggen stapels enveloppen met bankafschriften. Die zijn voor mij. Ik begin met het openen van, houd je vast, 156 enveloppen en haal de papieren afschriften eruit. Ik sorteer ze per jaar, en vervolgens op chronologische volgorde.
Ondertussen gaat Guido gestaag door met ordners openen, diagonaal lezen en beslissen wat ermee moet gebeuren. Af ten toe hoor ik hem fluiten. Van opluchting? Blij dat we aan de slag zijn? Ik laat het. Geniet van het moment.
Aan het eind van de ochtend heb ik 9 mappen gevuld, met bankafschriften vanaf 2015 t/m 2023. Guido lacht ‘ik gok dat ik de volgende keer nog wel een stapeltje voor je heb!’.