Ik weet hoe het voelt

Samen met een broer ruimde ik haar huis op. We begonnen vaak om negen uur ’s ochtends en werkten door tot een uur of twee. Dan waren we, op verschillende manieren, ook wel klaar. Eerst koffie, een lekker muziekje aan en vuilniszakken gereed. Mijn broer begon in de ene kamer en ik in de kamer daarnaast. Alles ging door onze handen en iedere keer wogen we af ‘wil ik dit hebben?’, ‘is dit iets voor jou?’. We maakten foto’s van wat we tegenkwamen en appten dit naar onze broer in Frankrijk. Want die was op afstand betrokken en had natuurlijk ook een stem. Het grappige was dat niet te voorspellen is wie wat wilde hebben. En ik weet nu waardoor dat komt.

We hebben allemaal andere of geen herinneringen aan de spullen van onze ouders. Mijn jongste broer herinnert zich bepaalde plekken in het vorige huis niet omdat hij toen een baby was. We vullen elkaar ook aan met onze herinneringen. ‘Weet je nog? Dat stond in de boekenkast in de woonkamer’. ‘En deze kristallen schaal kregen papa en mama toen ze trouwden’. Eigenlijk wil je alles wel meenemen naar je eigen huis. Maar ja, daar heb ik al servies, glazen en schalen. Bovendien, sommige spullen gebruiken we nu helemaal niet meer. En zoals mijn broer al zei: ‘ik wil niet dat mijn huis een museum wordt voor mijn moeder’. Zit ook weer wat in.