In 2020 overleed mijn moeder
Na een paar weken brak het moment aan om haar huis leeg te halen. Da’s makkelijk gezegd in één zin. De praktijk bleek anders. Op een dag dacht ik wel even de linnenkasten op de slaapkamer aan te pakken. Vol goede moed opende ik de eerste kast. Ik pakte een stapel lakens en legde die op bed. Wat lag daar nou achteraan in die kast? Aan de ene kant nieuwsgierig en aan de andere kant, tja wat voor gevoel was dat? Ik nam het stapeltje spullen in m’n hand en ging op bed zitten.
Wat zijn dit dan? Toen zag ik het. Dunne, doorzichtige witte handschoenen. Van die lange die tot je elleboog reiken. En wat was dat? Een klein wit tasje van dezelfde stof. Ik barstte in huilen uit. Bij de volgende kast gebeurde hetzelfde. Ik vond een doosje met een zakdoekje met geborduurde bloemetjes en een sinterklaasgedichtje.
Het was een sinterklaascadeautje dat Sint namens mij aan mijn oma heeft gegeven op 5 december ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw…. Dat had mijn moeder dus al die tijd bewaard.
Met het opruimen van de kasten is het goed gekomen. Naarmate de tijd verstreek, lukte het beter om aan de slag te zijn in het huis van mijn moeder. En af en toe nog wel een traan.
En die handschoenen en dat tasje? Die droeg mijn moeder toen ze met mijn vader trouwde in 1962.
Het tempo waarin je opruimt bepaal je helemaal zelf. Je wordt soms overvallen door emoties en herinneringen komen boven. Dat kost tijd en dat is dan maar zo. Dat hoort er gewoon bij en overkomt ons allemaal. Als je eenmaal aan de slag bent, kom je in een soort flow waardoor je sneller en makkelijker kiest wat je met spullen wil. En lukt het je niet om op te ruimen, ik help je. En neem zakdoeken mee. Neem contact met me op.