Vlak voor m’n vakantie belden we. Het voelde allemaal wel ok. ‘Hoeveel dozen staan er in je huis?’, informeerde ik voorzichtig. ‘Nou, drie in de gang, die staan er al maanden. En in de woonkamer staat ook nog een aantal. En tja, de berging staat eigenlijk helemaal vol, m’n fiets kan er nog net bij.’ Ik liet een stilte vallen. ‘Hoe ga je dat allemaal aanpakken? Welke stok heb je achter de deur?’ ‘Eigenlijk geen’, zei Jan. ‘Wat zou je ervan vinden als ik je zou helpen met het leeghalen van die dozen?’ Ik hoorde hem denken. ‘Daar ga ik over nadenken!’, zei hij bijna enthousiast.

En vorige week belden we dus. Het verdrietige gevoel was aan t slijten, zeker in vergelijking met hoe het was aan het begin van het jaar. Dat kreeg steeds meer een goede plek. Hij was door de spullen van zijn ouders aan t gaan en had geen deadline in gedachten om daar op een bepaald moment mee klaar te zijn. Het gaat gewoon zijn gangetje. En het mooiste dat hij vertelde was dat het hem lukt om zelf keuzes te maken. Hoe heerlijk is dat? En helemaal goed natuurlijk.

We zijn zeven keer aan de slag geweest, totaal zo’n 20 uur, om haar huis weer leefbaar te maken. Na iedere keer zag ik een last van haar schouders vallen en begon ze meer te stralen.
Begin februari lieten we elkaar los. Ze kon het verder zelf wel zei ze.

En toch … ik belde haar en vroeg hoe het met haar was. ‘Goed hoor’, zei ze. ‘En het opruimen gaat ook heel goed, ik houd de keuken bij, het gaat wel langzamer allemaal’. Er viel een grote stilte. Voorzichtig vroeg ik: ‘Wat zou je ervan vinden als ik je weer een keer kom helpen?’. Toen was het weer even stil en ik hoorde Sandra opgelucht zeggen ‘dat zou wel erg fijn zijn’. Binnenkort zie ik haar weer en gaan we aan de slag. Mijn telefoontje was net dat zetje dat ze nodig had.

Maanden geleden kon ik amper het bed ontdekken. Dat was verborgen achter grote stapels kleding. Mijn begeleiding had z’n vruchten afgeworpen. Ze straalde helemaal toen ik haar een groot compliment gaf.

We hebben die ochtend de overloop vrijgemaakt en samen een lijst gemaakt met behapbare activiteiten die ze kan oppakken.

Een week na onze afspraak appte ik even met Sandra om te vragen of ze al iets van de lijst had kunnen doen. Ze reageerde met: ‘Ja, de stapel broeken. De stapel die ik op kon bergen ligt nu in de kast. De stapel om te passen ligt klaar. Nog te warm. De broeken die al in de kast lagen nog een keer door mijn handen laten gaan. Er lagen nog verschillende maten door elkaar. Nu wel op de juiste manier in de kast gelegd. Boeken voor een deel uit gezocht. En alweer een aantal voor de kringloop. De boeken uit de gang naar berging’
Ik kijk uit naar mijn volgende afspraak met haar!

De zon straalt dor het schuine raam naar binnen. Ik weet niet wat ik zie. Om de wastafel zat een soort werkblad, blauw geschilderd en daaronder een lange plank voor alle handdoeken en mandjes met toiletartikelen. Weg! Ik kijk aan tegen drie witte kastjes waarin ze haar ondergoed, hemdjes en handdoeken heeft opgeborgen. In plaats van drie wasmanden staat er een grote wasmand in de badkamer, die ook nog eens kleurt. Er straalt rust en ruimte uit de badkamer. ‘Mooi zo toch?’ zegt Sandra trots.

De bel gaat. De mannen van de kringloop komen de spullen halen die klaarstaan in de berging. We besluiten om daar aan de slag te gaan met het doel om de vloer leeg te maken. We zijn al snel een paar uur bezig. In het halletje de bergingen van alle bewoners staan na een tijdje allerlei volle tassen en dozen bestemd voor de milieustraat of de kringloop. Een buurman zal haar helpen dit af te voeren. Ik kijk er nu al naar uit wat we de volgende keer gaan doen. Zin in!”

Sandra positioneerde zich op een krukje en ik reikte haar tassen en dozen aan die in een van de kasten stonden. Alles ging door haar handen en zij maakte de keuze om het te bewaren, weg te gooien of weg te geven. Een van de kasten was helemaal gevuld met allerlei kerstspullen. Enthousiast riep ze: ‘ik ben zo klaar met al die kleine spulletjes, dat kan allemaal naar de kringloopwinkel. Ik zet dit jaar alleen die beelden en een kleine kerstboom in het raam.’

Een paar dagen later ontving ik een foto van een gevulde boodschappentas en de tekst ‘op naar de glasbak’ en een volgende foto met een lege tas en de tekst ‘zo, die is leeg’. Goed hè? Topper, die Sandra.