Regelmatig gluur ik bij de buren. Als ik aan het wandelen ben met mijn hond en op Funda. En geloof me, er zijn meer mensen die dat een leuk tijdverdrijf vinden. Je ziet immers nog eens wat van het huis van een ander zonder dat je echt binnenkomt. Ik kijk bij mij in de buurt en in steden en dorpen om ons heen. Naast plattegronden van het perceel, de verdiepingen en een enthousiaste beschrijving van het huis, zijn er tientallen foto’s beschikbaar die eigenlijk het verhaal van het huis vertellen. De zon schijnt altijd, de groothoeklens maakt de kamers vaak optisch groter, in de badkamer liggen kleurige handdoeken achteloos op een stapeltje op de badrand en de kamers zijn opgeruimd. Nou bijna altijd… Het komt ook voor dat het lijkt alsof de bewoners halsoverkop het huis hebben verlaten en het te koop hebben gezet. Misschien zijn ze overleden en zijn er geen erfgenamen. Dat vertelt het verhaal niet. In ieder geval zijn er wel foto’s gemaakt en op Funda gezet. Niet opgemaakte bedden, een wc-rol op het nachtkastje, overal kleding, spullen, kriskras door elkaar. Hoe kunnen potentiële kopers daar doorheen kijken? Mensen vinden dat al zo moeilijk, zeker als kamers tjokvol staan met dozen, tafeltjes, stoelen.

Je wilt toch als eigenaar dat het huis zo optimaal mogelijk op Funda komt? Dat geïnteresseerde mensen bij het zien van de foto’s een goede en positieve indruk krijgen? En direct een afspraak willen maken om het huis te bezichtigen? Ja toch? 

Je kent ze misschien wel; mensen die op hun sterfbed nog bepalen welke wensen ze hebben over de begrafenis, wat ze willen met de spullen in hun huis. ‘Enne denk je eraan dat …’, nou dat dus. Dat wil je toch niet?

Kun jij het je voorstellen?

Probeer je de situatie eens voor te stellen als jouw uitvaart achter de rug is. Je kinderen hebben voordat je overleed, naast hun baan en hun eigen leven, voor je gezorgd; iedere keer met je mee naar het ziekenhuis, erbij zijn als de huisarts weer langskwam, je was doen, eten koken, boodschappen, overleg met de buurt- of thuiszorg, administratie. Nu ben je er niet meer. Na een mooi afscheid blijkt pas hoe moe ze zijn. Ze willen tijd besteden aan hun eigen gezin, hun eigen leven.

Al die spullen, jouw spullen.

Nu zijn er nog jouw spullen en misschien je huis. Een leven lang in kasten, op zolder, foto’s, kleding, boeken. Dat moeten ze allemaal nog uitzoeken, verdelen, weggeven, misschien toch weggooien. Hoe mooi zou het zijn voor jezelf en je naasten als je hebt opgeruimd voor je gaat? In alle rust kun je dat voorbereiden, opnieuw door je spullen en bepalen wat ermee moet gebeuren.

Een Zweedse dame, Margareta Magnusson, ergens tussen de ‘tachtig en honderd’ zoals ze zelf zegt, deelt in haar boek ‘Opruimen voor je doodgaat’ haar gedachten over dit fenomeen. 

Ze is verschillende keren over de hele wereld verhuisd en heeft daardoor veel ervaring met kiezen tussen haar spullen. Wat neem ik mee en waarmee kan ik een ander een plezier doen. De manier waarop ze dat schrijft, geeft een warm gevoel: bijna gezellig!

Aan de hand van tips van Margaretha en van mij, krijg je een aantal tips om het voor jezelf makkelijker te maken om alvast op te ruimen voor je doodgaat.

Geef met warme hand.

Oftewel weggeven als je nog leeft. Iedere keer als Margareta bij haar moeder kwam, gaf die haar een mooi tafelkleed met bijbehorende servetten of borden van een mooi servies. Haar moeder gebruikte het immers nier meer. Althans niet in de aantallen van vroeger. Margareta is eerlijk; zadel anderen niet op met de spullen die jij mooi of bijzonder vindt. Bepaal niet voor een ander dat het schilderij heel goed past in het huis van je zoon of dochter. Accepteer dat zij een andere smaak hebben. Juist het bij leven geven van spullen aan een ander waarvan je weet dat zij of hij gek is om dat servies of vaas geeft een heerlijk gevoel.