Sandra – 6
Vorige week was ik weer bij Sandra.
Ze deed de voordeur open en we liepen samen richting de woonkamer. Ik schrok …. in positieve zin! Ik kreeg bijna pleinvrees.
De vorige keren botste ik op tegen allerlei volle boodschappentassen en dozen die klaar stonden om wat mee te doen: nog een keer uitzoeken, toch bewaren of uiteindelijk weggooien.
‘Work in progress’, zoals Sandra dat noemt. Nu zag ik direct de bank en de salontafel. De ruimte daarvoor was helemaal leeg…. Sandra lachte van oor tot oor. Ze heeft echt de smaak te pakken en pakt door.
Deze ochtend gingen we weer verder met de berging. Voordat we bij de kasten terecht konden, haalden we eerst alles weg dat vóór de kasten stond. Dat zijn bijvoorbeeld twee grote boodschappentassen die we al vaker in onze handen hebben gehad, gevuld met glaswerk en statiegeldflessen. Doel is natuurlijk om direct bij de kasten te komen.
Sandra positioneerde zich op een krukje en ik reikte haar tassen en dozen aan die in een van de kasten stonden. Alles ging door haar handen en zij maakte de keuze om het te bewaren, weg te gooien of weg te geven. Een van de kasten was helemaal gevuld met allerlei kerstspullen. Enthousiast riep ze: ‘ik ben zo klaar met al die kleine spulletjes, dat kan allemaal naar de kringloopwinkel. Ik zet dit jaar alleen die beelden en een kleine kerstboom in het raam.’
Een paar dagen later ontving ik een foto van een gevulde boodschappentas en de tekst ‘op naar de glasbak’ en een volgende foto met een lege tas en de tekst ‘zo, die is leeg’. Goed hè? Topper, die Sandra.